Onder het Melkwoud is oorspronkelijk een hoorspel. De taal van Dylan Thomas is poëtisch en melancholisch, en heeft een eerlijke, rauwe romantiek. Hij beschrijft de menselijke hartstochten zonder oordeel en onthult de stille verlangens die elk mens diep van binnen koestert.
Afslag Eindhoven heeft het stuk omgevormd tot een visueel krachtige vertelling. Zes acteurs schetsen een dag en een nacht uit het leven van bewoners van een stadje aan zee. We zien hun intieme driften, hun angsten, eenzaamheid en begeerte. Alles speelt zich af in de beslotenheid van de geest, onzichtbaar voor de ander die zo vlakbij is. De live muziek van Woody Veneman waait dwars door de verhalen en versterkt de zinnelijkheid van de taal.
Nu we in deze onrustige tijd steeds meer op onszelf worden teruggeworpen en elkaars nabijheid missen, is Onder het Melkwoud een warmbloedige ode aan de menselijke kwetsbaarheid.
Onder het Melkwoud is oorspronkelijk een hoorspel. De taal van Dylan Thomas is poëtisch en melancholisch, en heeft een eerlijke, rauwe romantiek. Hij beschrijft de menselijke hartstochten zonder oordeel en onthult de stille verlangens die elk mens diep van binnen koestert.
Afslag Eindhoven heeft het stuk omgevormd tot een visueel krachtige vertelling. Zes acteurs schetsen een dag en een nacht uit het leven van bewoners van een stadje aan zee. We zien hun intieme driften, hun angsten, eenzaamheid en begeerte. Alles speelt zich af in de beslotenheid van de geest, onzichtbaar voor de ander die zo vlakbij is. De live muziek van Woody Veneman waait dwars door de verhalen en versterkt de zinnelijkheid van de taal.
Nu we in deze onrustige tijd steeds meer op onszelf worden teruggeworpen en elkaars nabijheid missen, is Onder het Melkwoud een warmbloedige ode aan de menselijke kwetsbaarheid.
Het verhaal van Het Zwanenmeer is wereldberoemd en heeft alle elementen van een klassiek sprookje: een boze tovenaar, een prins, een meisje dat in een zwaan verandert… Hoe loopt het verhaal af? Het voltallige orkest speelt de bekende muziek van Tsjaikovski en regisseur Marije Gubbels brengt dit klassieke sprookje tot leven met acteurs die dit betoverende verhaal beeldend vertellen.
Christian Vásques Dirigent • Albert Klein Kranenburg, Eva van der Post, Ayrton Fraenk Acteurs • Marije Gubbels Regie • Eva Krammer, Elian Smits Decor en kostuum • Afke Manshanden Filmbeeld • Mike den Ottolander Lichtontwerp • Thomas van Son Productie
Old Gangsters Never Die is Mad Max meets Sylvester Stallone in keihard actie-theater! YoungGangsters gaat dit keer de strijd aan met leeftijd. Twee oude actiehelden voelen de deadline van het leven. They want to go out with a BANG. Maar niet vandaag…
Groot Wildis een spectaculaire locatie voorstelling van Afslag Eindhoven over vrachtwagens die zelf rijden, zelf ‘denken’, en mensen die daar mee om proberen te gaan.
De mensheid evolueert met de slakkengang die tientallen miljoenen jaren geleden is ingezet.
Terwijl we ons bezighouden met kozijnen schilderen, seks en schoenen kopen, raast de technologische ontwikkeling met een rotvaart aan ons voorbij. Apparaten stellen medische diagnoses. Robots repareren elkaar.
Dat lijkt nog maar het begin.
En dan strand je op een parkeerplaats tussen de kolossen van vrachtwagens.
Je bent klein en misschien wel overbodig.
In ieder van ons schuilt een beest, gevangen in een broos omhulsel dat beschaving heet. In Heart of Darkness breekt Project Wildeman dit omhulsel.
De figuur Kurtz, ooit een briljante geest, trekt een eigentijdse jungle in, waarin het digitale en fysieke met elkaar zijn verstrengeld. Oerkreten versmelten met digitale haperingen; absurdistisch komische stukken gaan over in ontregelende confrontaties met de verscholen gewelven van Kurtz’ hybride geest. Laag voor laag wordt de beschaving afgepeld.
Wat blijft er over? Een mens met een holle kern? Een digitaal bewustzijn zonder lichaam? Of iets ertussenin, een verlicht beest met een technologisch zesde zintuig?
Heart of Darkness in de pers
Iets wat je nog nooit gezien hebt (…) De Wildemannen zijn op hun sterkst als ze hun stemmen en lichamen mogen gebruiken, verwrongen en bezweet, hun blik op oneindig, op zoek, zoals altijd, naar het duistere hart van onze beschaving. – de Volkskrant
Project Wildeman probeert met grote inzet een vorm te vinden voor de oerkrachten en de duistere krochten van de mens: lijfelijk (gecoacht door mimekunstenares Boukje Schweigman), in klank (zinderende elektronica met trage ritmische gongklappen en natuurlijk de eigen stemexpressie) en met de grafische projecties van Karl Klomp. – De Theaterkrant
De psychedelische, verdelende toneelproductie Heart of Darkness was een van de culturele hoogtepunten van festival Zwolle Unlimited – De Stentor
Heart of Darkness is mede mogelijk gemaakt door Fonds Podiumkunsten, Amsterdams Fonds voor de Kunst, Fonds 21, Prins Bernard Cultuurfonds / Van Lange Fonds en Molecaten Park De Agnietenberg.
Klein Wild is een korte ontmoeting tussen een danseres en een vrachtwagen. Spannend en gedurfd.
De performance is het resultaat van een onderzoek dat Afslag Eindhoven heeft gehouden ter voorbereiding van de locatievoorstelling Groot Wild, die vanaf mei 2016 speelt. Groot Wild gaat over de verdergaande robotisering van de maatschappij en hoe wij mensen daar (niet) mee omgaan. Markant voorbeeld van de ontwikkeling is de zelfrijdende vrachtwagen.
Team
Concept en regie: Gerrie Fiers
Met: Tegest Pecht-Guido en Rosa Kuin
Kostuums Elian Smits (Technische) vormgeving Simon Haen
Krisztina de Châtel brengt twee van haar choreografieën in een avondvullend programma: Waltz en Infinite. De choreografieën Waltz (2010) en Infinite(2011), beide geïnspireerd op het thema ‘oorlog’, zijn energiek, krachtig, betekenisvol en spreken direct tot de verbeelding. Krisztina de Châtel gaat een creatieve samenwerking aan met de verschillende dansacademies in Nederland. Het dansers tableau zal daarom bestaan uit vier ervaren dansers en negen aanstormende talenten van AHK (Amsterdam), ArtEZ (Arnhem), Codarts (Rotterdam) en Fontys (Tilburg).
Waltz toont een groep mensen die de schone schijn probeert op te houden. Zelfs in tijden van crisis, oorlog en verdriet walsen ze door, als een machine, een menselijke automaat. Het individu komt in opstand en probeert zich te ontworstelen aan het collectief. In Infinite onderbreken onverwachte, heftige ingrepen de sensuele melancholie van de tango. De dansers worden onderworpen aan de onverbiddelijke dwang om zich marcherend en rennend een weg te banen door opzwepende Piazzolla fragmenten.
Het is een geslaagde mix van de meer minimalistische en gestructureerde elementen van De Châtels vroegere werk, en de psychologische ondertoon uit Waltz. (Het Parool over Infinite)
Stairs Stairs is een feestelijk extraatje dat te zien zal zijn in de Stadsschouwburg in Amsterdam. Deze nieuwe, korte choreografie speelt zich af op een trap ergens in het theater. In Stairs gaan vier danseressen de confrontatie aan met de heftige pianoklanken van het muziekstuk Natalon in E van componist Simeon ten Holt. Zittend, kruipend, springend en draaiend in hoge laarzen verkennen ze de bewegingsmogelijkheden op een trap. De muziek wordt live gespeeld door pianist Gerard Bouwhuis.
Workshops Infinite De Châtel sur Place zal in Amsterdam, Breda, Den Bosch, Den Haag, Rotterdam, Utrecht en Waalwijk een korte versie van de choreografie Infiniteinstuderen met lokale amateurdansers onder de titel Infinite en masse. Onder begeleiding van choreografe Krisztina de Chatel en professionele dansers leren zij een, op het aantal amateurs aangepaste, versie van de choreografie. Tot slot voeren zij deze uit in de theaters voorafgaande aan het programma Waltz & Infinite.
Waltz choreografie Krisztina de Châtel muziek Johann Strauss – An der schönen blauen Donau, en Frülingsstimmen; bewerkt door Han Otten toneelbeeld Niek Kortekaas lichtontwerp Remko van Wely kostuums Natasja Lansen advies Anny Mokotow fotografie Karel Zwaneveld première 20 maart 2010, Theater Bellevue, Amsterdam
Infinite
choreografie Krisztina de Châtel muziek Han Otten lichtontwerp Bernie van Velzen kostuums Elian Smits fotografie Leo van Velzen première 7 december 2011, Stadsschouwburg Amsterdam
RECENSIEGoed dat choreografe Krisztina de Châtel juist nú twee stukken over de gevolgen van oorlogsgeweld weer opvoert. Waltz uit 2010 en Infinite uit 2011 zijn actueler dan ooit.
Zelden zijn de geometrische, repetitieve choreografieën van Krisztina de Châtel zo expliciet dramatisch als in Waltz (2010) en Infinite (2011). De Châtel maakte de stukken als reactie op (de gevolgen van) toenemend oorlogsgeweld. Goed dat zij beide juist nu herneemt, zodat de voorstelling naadloos interfereert met de actualiteit. Beide choreografieën worden gedanst door vier routiniers die acht dansstudenten aanvoeren. Dat geeft de werken iets kwetsbaars en speels, en dat kunnen ze hebben.
In Waltz hoor je gerommel en geschreeuw in de verte tijdens het zwierige, overbekende Strauss-stuk An der schönen blauen Donau. Vier paren walsen als marionettenpoppen voorbij. Hun dans hapert, iemand breekt wanhopig uit, een ander danst met lege armen, zonder partner. Hun mechaniek en routine dwingt ze tot dóórfeesten en dóórwalsen in hun zwarte, mouwloze colbertjes, alsof niemand op de poorten van de feestzaal staat te beuken. Ondertussen verbeelden de weerspannige ledematen de eerste barsten in de schone schijn van een achterhaalde wereld.
Na de pauze volgt de Mars der Wanhopigen. Op de knieën trekt een rij ploeterende mensen voorbij in grijsblauwe werkpakken. Hun hoofden zijn in dezelfde tinten gesluierd, geanonimiseerd, waardoor associaties met kampen, ontberingen en vluchtroutes voor het oprapen liggen. Alles in Infinite lijkt gemilitariseerd: van het marcheren op knieën tot het felle vioolspel van Gidon Kremer.
Spannend is wel hoe vanavond in Amsterdam 50 Syrische vluchtelingen zullen reageren, die voor Waltz & Infinite zijn uitgenodigd: voor hen misschien wel meer dan een avond dramatische dans.
Waltz & Infinite, door Krisztina de Châtel. 22/9, De Meerse, Hoofddorp. Vandaag in Stadsschouwburg Amsterdam, daarna tournee t/m 17/12
